Quae duo sunt, unum facit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed haec in pueris; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Duo Reges: constructio interrete. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum.

Ex ea quae sint apta, ea bonesta, ea pulchra, ea laudabilia,
illa autem superiora naturale nominantur, quae coniuncta cum
honestis vitam beatam perficiunt et absolvunt.

Ergo in bestiis erunt secreta e voluptate humanarum quaedam
simulacra virtutum, in ipsis hominibus virtus nisi
voluptatis causa nulla erit?

Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat.
Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;
Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant;
Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando;

Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Tria genera bonorum;

Suo enim quisque studio maxime ducitur. Easdemne res? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; A mene tu? Sed nimis multa. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat;

Bork: Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.
Quare conare, quaeso.: An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat?
Tu quidem reddes;: Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;
Ille incendat?: At eum nihili facit;

Quis autem de ipso sapiente aliter existimat, quin, etiam cum decreverit esse moriendum, tamen discessu a suis atque ipsa relinquenda luce moveatur?

Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit.
Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.
Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim.
At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus.
Quod cum dixissent, ille contra.
Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis.